Het is even goed opletten, want hapklaar is de muziek van Slowcream niet. Enig bandlid Me Raabenstein verstopt het een en ander in zijn muziek. ‘Wax On Wool’ is vaak flardmatig. Raabenstein wordt in de markt gezet als nieuwe grootheid in het modern klassiek. Hij is allesbehalve. Af en toe waait er een stuk klassiek door de muziek, soms neigt het even naar twaalftoonsmuziek, maar nergens durft Raabenstein een waarlijk gedurfde stap te nemen. Nu moeten we hem niet veroordelen op de misplaatste lofuitingen van anderen. Hij levert namelijk een heel behoorlijk album af. Zolang je het beschouwt als een soort minimale elektronica. De klanken heeft hij geregeld prachtig op orde. De spoken word is vermakelijk en over de gehele breedte is ‘Wax On Wool’ een prettig samengaan van verschillende soorten avontuurlijke muziek. Dat het eindproduct vaak niet zo avontuurlijk is als de afzonderlijke delen is een teleurstelling. Maar dat krijg je al snel wanneer er te hoge verwachtingen worden geschapen.