De band Cursillistas komt uit Portland. Echter niet het alternatieve artiestenbastion van westelijk Amerika dat in Oregon ligt, maar een andere stad in de staat Maine, geheel aan de oostkant van het land. Het nieuwe vreemde Amerika, niets is wat het lijkt en plaatsnamen bestaan op paralelle punten om u in verwarring te brengen. Het vierkoppige gezelschap bestaat uit drie mannen en een vrouw. En neen, de vrouw is niet de verwache zangeres. Ook dat cliché wordt ondersteboven gezet. Na diverse ongebonden cd-r en tape uitgaves op labels als Time Lag kan ‘Wasp Stings The Last Bitter Flavor’ het debuut album van de band worden genoemd. Ze worden bijgestaan door Sparrow Wildchild en Nemo Bidstrup van de MV/EE Bummer Road band. Het opent al direct goed met esoterische folk met een flinke nadreun van akoestisch versterkte drones. Het openingsnummer noemt dan ook toepasselijk ‘Drone Groan’. Groezelige galm en bezwerende feedback overheersen het gehoorveld, de stemmen en instrumenten zijn enkel begeleiders van dit aspect. Zelf noemen de Cursillistas hun stijl neo country om niet in het freakfolk hoekje terecht te komen. Country is hier dan wel een zeer ruim te interpreteren begrip, want de nadruk ligt vooral op tribale, rituele ritmes en trancendentale speelpatronen. We kunnen de vergelijking doortrekken naar een zonnig collectief in nabij Boston en een dierrijk collectief, maar er zijn genoeg eigenzinnige kwaliteiten te ontdekken in de plaatselijke dennebossen waar vast nog onuitputtelijke Indiaanse energie moet rondhangen. We zitten en luisteren in de zweethut en de Cursillistas betoveren ons metbedwelmende lo-fi experimenten van de eerste orde. Zweetdruppels stromen uit onze porieën en smaken als bitterzoete honing. Een debuutteelt om van te smullen. Op hun toernees slepen ze ook graag zelfgemaakte en schattig versierde cd-r’s mee. ‘Thee Seven Storey Mountain’ is een collectie van hun nieuwste improvisaties die wellicht gezien kunnen worden als demoversies en blauwdrukken voor een toekomstig album. Er staan meer liedjesvormen op waardoor de akoestische drone kwaliteiten wat meer naar de achtergrond worden verzet. Weg is de magische sfeer van de knisperende lo-fi, maar in ruil daarvoor krijgen we schone folk improvisaties afgewisseld met atmosferische galmcomposities in zuiver opgenomen geluid. Het zweet blijft nog zoet. Voor wie deze cd-r wilt najagen doet er goed aan de band te stalken, via het internet of in levende lijve. Dan verder in het hoofdstuk productknutselen; tapes! Op welk doe-het-zelf formaat werkt lo-figeluid beter dan op knusse cassettes? Sloow Tapes is het label van een Vlaams Gonzo oudgediende met goede smaak en heeft de band weten te strikken voor zijn conceptserie. ‘Expanses Growing’ voelt aan als een korte psychedelische trip door visioenen. Alle klanktextuur is onthecht en het rituele spel is het nieuwe evangelie dat hier gepredikt wordt. Om van in de ban te raken, luister met mate en met een sterke geest in het kielzog. Deze shamanen willen zieltjes tot hun natuurlijke aard terug laten (be)keren en daar slagen ze wonderwel in. Een nieuwe aanwinst in het rijk der trancedentalen.