Het probleem met de meeste singer/songwriters van nu is dat ze zich er net iets te makkelijk vanaf maken. Alles wat naar een warm bad en een gevoelige ziel riekt gaat er bij het grote publiek in als zoete koek, dus waarom nog extra moeite doen? Helemaal zonde is dat als je het gevoel hebt dat er in principe wel meer in zit. Zoals bij Laura Veirs. Veirs is een uitstekende gitarist en beschikt over een intrigerend stemgeluid dat wat aan Kirsten Hersh doet denken. Daarmee weet ze spannende liedjes te schrijven, die de tijd comfortabel doen voorbij vliegen met melodieën die vrij snel in je hoofd gaan zitten. Maar zo nu en dan weet ze ook te verrassen met gelaagde arrangementen, zoals in Dorothy of the Island en het fraaie instrumentale Ikaria. En met invloeden uit jazz en wereldmuziek, zoals in het oosters klinkende ‘Ten Bridges’. En dan steekt het toch weer wat extra dat ze zich ook regelmatig laat verleiden tot niemandalletjes als opener Sun Song, over hoe fijn de zon toch wel niet is, en That Alice, waarin ze nota bene Alice Coltrane verlaagt tot de hoofdpersoon van een bubblegumpopliedje met tenenkrommend refrein: That Alice/ Made a palace/ For us to hear. En passant schrijft ze nog even een nieuwe biografie van John Coltrane: He made a lot of music before he died. Wat een inzicht. Een mooie plaat, maar wel een die stukken beter had kunnen zijn.