Becks idee om twintig nieuwe nummers als bladmuziek uit te brengen in plaats van als nieuwe cd, was te beschouwen als een ode aan de broodschrijvers van een eeuw geleden, maar ook als een postmoderne verwijzing naar de bedreiging die de opkomst van grammofoonplaten betekende voor de muziekuitgevers in Tin Pan Alley. Anno nu worden muziekuitgevers immers op hun beurt weer in hun nering bedreigd door streamen en downloaden. De Song Reader was dus vooral als statement een monument, los van de kwaliteit van de muziek. Had Beck er nadien alsnog voor gekozen om een album te maken met deze tracks, dan had hij zijn eigen concept om zeep geholpen, en dus is er nu een cd met uitvoeringen door anderen, naast de talloze uitvoeringen die al door allerlei amateurs en semi-amateurs via sociale media zijn gedeeld. De betrokken artiesten variëren van behoorlijk mainstream (Norah Jones) tot best wel hip (Moses Sumney). Dat zorgt voor de nodige afwisseling, die enigszins verhult dat veel van de composities op zichzelf behoorlijk doorsnee zijn en zeker niet tot het beste materiaal van Beck behoren. Een te groot deel van de uitvoerenden waaronder Jeff Tweedy, Bob Forrest, Jack Black kiest bovendien voor gezapige countryrock of plichtmatig uitgevoerde pop. Overtuigender zijn de krachtige soulversies die Moses Sumney en Swamp Dogg maakten van respectievelijk The Title of This Song en America, Heres My Boy. Ook opvallend: Juanes weet Dont Act like your heart isnt hard - op papier een zeurnummer - tot een aalglad, maar catchy zomerhitje te transformeren. Compositorisch het meest interessant zijn de stijloefeningen The Last Polka en Mutilation Rag, die beide terecht zowel bekwame als frivole uitvoeringen krijgen door respectievelijk Marc Ribot en Gabriel Kahane. Gewoon goed is de bijdrage van Laura Marling, Sorry. Samenvattend: slechts bij vlagen interessant. Sorry.