Het is een hele tijd stil geweest rond Dead Meadow. Het vorige studioalbum dateert van 2008 (‘Old Growth’), al kwam er in 2010 wel een liveDVD uit, ‘Three Kings’. Het trio, begonnen in 1998 in Washington D.C., is nu terug, en in de originele bezetting. Drummer Mark Laughlin is na tien jaar afwezigheid teruggekeerd naar het warme nest dat Jason Simon (zang, gitaar) en Steve Kille (bas, sitar) hebben warm gehouden. Van de vroege jaren van de band waren we indertijd behoorlijk onder de indruk. Het naar zichzelf genaamde debuut bevatte heavy rock die putte uit stoner en psychedelica, aangevuld met blues en indien ze er zin in hadden, een akoestische ballade. Het trio kwam loodzwaar uit de hoek, en kon zich moeiteloos meten met de groten van het genre. Doorheen de jaren verwaterde de kwaliteit van hun platen ietwat en werden ze ook wat minder stevig. Met ‘Warble Womb’ (een knus holletje om in te schuilen bij een storm) zouden we denken dat ze terugkeren naar hun roots, gezien ook de terugkeer van de drummer, maar dat is helemaal niet zo. Stoner is nog amper te bespeuren, blues ook nauwelijks. Psychedelica des te meer, en ook die akoestische ballade (‘One More Toll Taker’) ontbreekt niet. Die sitar jammer genoeg ook niet. Het openingstrio zit een beetje in de hoek van bands als Spectrum of Spiritualized, om met ‘I’m Cured’ volop de kaart van Spacemen 3 te trekken. Een lang uitgesponnen, hypnotiserend nummer is dat, meteen het beste van de plaat. Daarna volgen veel te veel matige songs die net geen classic rock zijn, om uiteindelijk na veel doorbijten af te komen met ‘This Song Is Over’, dat net niet zo indrukwekkend is als ‘I’m Cured’. Groot probleem met deze plaat: ze duurt veel te lang, alsof het trio koste wat kost de hele boel wilde vol pleuren. Met de helft waren we blij geweest, de betere helft.