Toen Jasamine White-Gluz in Los Angeles woonde hield ze contact met de in Montreal achtergebleven Laura Lloyd. Eerst werkten ze samen aan muziek via e-mail, eind 2009 verhuisde Jasamine terug naar Montreal. Daar begonnen ze te spelen, aangevuld met drummer Garland Hastings. Onder andere in het voorprogramma van Grant Hart. Het finale zetje om in de aandacht te komen kregen ze van Best Coast-frontvrouw Bethany Cosentino. Volgens haar is No Joy de beste band ooit. Nou ja, een lichtelijke overdrijving zullen we maar denken. Want net als hun debuut Ghost Blonde is dit een nogal halfslachtig plaatje. Het start furieus met het in luide noise gedrenkte popliedjes E en Hare Tarot Lies. Nummers die hun duidelijke stijlkenmerken bevatten. Noise, shoegaze en pop. Op Blue Neck Riviera proberen ze dat te doorbreken door er hiphop aan toe te voegen. Een niet echt geslaagd huwelijk als je het ons vraagt. En vanaf dat punt gaat het ook bergaf met het album. Er volgen nog wel min of meer geslaagde aanzetten, maar de songs blijven te vaak steken in goede bedoelingen en te weinig uitgewerkte ideeën. Zo is Lizard Kids bijvoorbeeld gewoon een zeer rommelige hoop muziek zonder pointe. De beste band ooit? Nee, daar komen er toch echt een paar andere voor in aanmerking, Bethany.