De wenkbrauwen worden gefronst; Zita Zwoon op Crammed? Tegenwoordig doet de band aan ‘project albums’ hetgeen zoveel betekent als albums die met cultuursubsidies van de Vlaamse overheid worden gemaakt. Nu dat Joke Schauvliege en haar beoordelingscommissie een aantal goede experimentele en artistieke cultuurorganisaties hebben afgesneden van subsidies voor de komende jaren is het misschien wel extra zuur om te weten dat sommige bekende bands subsidies krijgen voor een reeks albums op het kaf van bredere cultuur. Wie niet waagt, wie niet wint, al wordt je uiteindelijk toch beoordeeld op een vreemde fictieve rang. Maar goed, laten we het dan over muziek hebben voordat het bloed ons naar het hoofd stijgt. ‘Wait For Me’ is eigenlijk een prettige, ongedwongen plaat en het beste van Zita Swoon sinds een lange tijd. Het project draait rond de samenwerking met muzikanten uit Burkina Faso met Awa Démé op zang en Mamadou Diabaté Kibié op balafon xylofoon.
De Afrikanen en Antwerpenaren combineren ruige blues met West-Afrikaanse muziek, half gezongen in het Dioula en het Engels. Stef Kamil Carlens hield de touwtjes stevig in handen en selecteerde de instrumenten waardoor een banjo, pomporgel, percussie en cocktail drums ook te horen zijn. De zonnige songs kabbelen braafjes voort en kleuren niet veel buiten de lijntjes, al verhalen de thema’s soms over moeilijke onderwerpen als immigratie, armoede en kolonisatie. De zielzang en balafonspel van Afrikanen doet veel en maken ‘Sabadu’, ‘Tasuma/Ji’, ‘Ala Lon Man Di’ en ‘Nègèn’ tot de sterkste songs. Het geluid en concept doet ook denken aan het Mali Music project van Damon Albarn van een decennium geleden, al durfde men daar wel veel meer buiten de lijntjes te kleuren. Een luistervriendelijk album, maar of dit nu het gebruik van Vlaamse subsidies rechtvaardigt, dát is een ander verhaal.