In relatief korte tijd heeft Fabio Orsi zich geprofileerd als een veelzijdige elektronicaproducent. Geïnspireerd door Alan Lomax folk-opnamen verwerkt de Italiaan graag field recordings in zijn vaak warme, lome muziek. Zo niet op Von Zeit Zu Zeit. Op kant a van deze live opgenomen lp bouwt Orsi een grote golf van koude tonen. Aan de basis ligt een pulserende basloop, die langzaam aan zijn filter ontsnapt, terwijl een kille wind opsteekt. Gedurende tien minuten zwelt die steeds verder aan, tot alles kamerbreed onder een laag ijzel verdwijnt. Ergens in de storm horen we ijle tonen en meer diepe loops, die je eerder voelt dan hoort. Wolfgang Voigt’s Gas zonder beats lijkt een voor de hand liggende vergelijking, maar wanneer is dat eigenlijk niet zo bij dit soort platen? In het vervolg dalen we de gletsjer weer af, tot Orsi na twintig minuten de filters definitief dicht draait. Het klinkt allemaal wel mooi, maar is te ééndimensionaal en routineus om constant te kunnen boeien. Kant b lijkt rechtstreeks ontleend aan het geluidspalet van Gas Königsforst: veelgelaagde drones, een diep verborgen bastoon, en veel filters. Na af te hebben getrapt met nog een ijsstorm, in de geest van Lawrence English Kiri No Oto, begeeft Orsi zich in kalmer vaarwater, maar voordat het geluid al te warm kan worden, gaat het nummer over in een grote, suizende drone, waar de geest van een Viking-koor doorheen lijkt te waaien. Vrij abrupt schakelt Orsi over naar golvende gitaardrones, die langzaam uitdoven. Het is een stuk minder coherent dan kant a, en daarmee nogal richtingloos, al zijn er zijn mooie momenten. Als geheel is Von Zeit Zu Zeit niet zo interessant als eerder werk van Orsi, maar dat is voor een live-registratie van een man alleen misschien niet heel erg verbazend.