Poëte Lisa Jayne en drummer Andy Pyne werken al een paar jaar samen als MAP 71 waarbij de drums en elektronische en synthesizermanipulaties van Pyne en de poëtische declamaties van Jayne een symbiose vormen. De muziek dient hierbij niet als een ondersteuning op de achtergrond, maar is een wezenlijk deel van de performance. Wij zijn niet altijd een fan van het samengaan van spoken word/poëzie en muziek. Dikwijls komt daar een vorm uit die ergens tussen wal en schip valt. Maar hier valt het goed mee, mede en vooral door het sterke muzikale kader. De titels van de nummers geven een richting aan en de muziek sluit daar heel dikwijls op aan. Zo geven donderdrums samen met de sirenes in ‘Nuclear Landscapes’ direct een postapocalyptisch gevoel mee. Het ritme, de drums zijn erg aanwezig op deze plaat. Bij ‘Minimal Bridget’ klinken ze als een machinegeweer waarbij de muziek en de onheilspellende woorden van Jayne je als het ware omsingelen. ‘Neonsignquietlife’ is zelfs dansbaar, al zal het dan wel op een spastische manier zijn, ergens in een donkere kelder op een onchristelijk uur. ‘Void Axis’ is een heel genietbare plaat, die live zonder twijfel nog een stuk aan kracht kan winnen.