Bands waar geen pijl op te trekken is, bij Gonzo (Circus) zijn wij er blij mee. Ze maken genres tot Scrabble spelletjes voor recensenten waarmee zij zichzelf belangrijk of belachelijk maken. Zo valt er over het Spaanse The Last 3 Lines een hele stempeldoos van recensenten termen leeg te gooien, want hoe beschrijf je een band die zich eigenlijk alleen niet aan metal en punk waagt in een bestrek van twaalf nummers. Psychedelische indieprogrock met disco en dance invloeden en een ritmisch tribale onderstroom? Het is een mondvol en doet Visions From Oniria eigenlijk nog steeds te kort. Eigenlijk is de enige term die op de Spanjaarden van toepassing is avontuurlijk. Avontuurlijk zonder enige toevoeging, want zelden hebben wij een band gehoord die in staat is om new wave te combineren met ska, krautrock, progrock, americana en indierock en toch als een geheel te klinken. Ergens in de verte doet de band denken aan The Dismemberment Plan, maar dat vooral door de wijze waarop in alle nummers de indiepop en postrock elementen overeind blijven. Maar anderzijds ligt bij The Last 3 Lines meer nadruk op het psychedelische, iets wat bij de Amerikanen totaal niet terugkomt. Kortom een moeilijk te plaatsen band met een even moeilijk te plaatsen album waar menig recensent zich het hoofd zal breken welke stempel de voorkeur te geven.