Dr. Mint (een acroniem gevormd met de eerste letter van de achternaam van de leden) is een kwintet van jonge improvisatoren van de Amerikaanse Westkust dat werd gevormd eind 2007 en debuteert met een schijf waarop twee boeiende suites bij elkaar werden gezet. Voor het luistergemak en de radiovriendelijkheid werden de suites in kortere nummers opgedeeld, maar voor optimaal genot dient elke suite in één ruk te worden beluisterd. De diverse leden van deze band werkten samen met een resem verwante artiesten en speelden samen zowat duizend concerten. Elk van de vijf muzikanten is dan ook stevig onderlegd in het gebruiken van hun respectievelijke instrumenten. De groep bestaat uit Caleb Dolister (drums), Daniel Rosenboom (trompet), Sam Minnie (bas en loop effects), Alex Noice (gitaar en samples) en Gavin Templeton (saxofoon). Samen kiezen ze voor intuïtieve groepsimprovisaties. Dr. Mint gaat voor het creëren van spontane composities, waarvan op Visions And Nightmares twee uitstekende voorbeelden zijn samen gezet. De titeltrack en Apocalyptica werden in één keer op de band gezet op 27 augustus 2007 en aan de opnames werd nadien niets meer gewijzigd. Het resultaat zijn twee vloeiende en samenhangende, sterk aan jazz verwante stukken, uitbundig of ingetogen musicerend al naar gelang het muzikaal proces dat vereist. Soms leunt de muziek dicht aan bij fusion, om even later verstilde jazz te worden, ruimte latend aan elk van de muzikanten om in korte solos hun kunnen te etaleren, zonder evenwel de samenhang te verliezen. Avant jazzrock en filmisch aandoende donkere ambientjazz worden zo met elkaar verweven tot een boeiende luisterervaring. De plaat van Steuart Liebig (contrabas, gitaar) en zijn Tee-Tot Quartet, bestaande uit Joseph Bernardi (drums, percussie), Dan Clucas (cornet) en Scot Ray (dobro) klinkt een stuk bezadigder dan de improvisaties van Dr. Mint. Het uitgangspunt is dan ook helemaal anders. Always Oytnumbered is een eerbetoon aan de jazz die in Chicago werd gespeeld in de jaren 1920 en 1930 en die werd vereeuwigd op 78-toeren platen. Er werd in die tijd ook al een combinatie gespeeld van jazz, blues en country en die wordt door het kwartet aangevuld met een bescheiden portie avant-garde. De vier zijn uiteraard veteranen in de scene in Los Angeles en hebben reeds heel wat plaatwerk op hun naam staan. De platen die we van de respectievelijke muzikanten kennen leunen net als deze plaat op mooie motiefjes, lieflijke solos en mooi samenspel. Gelukkig verworden de dertien nummers nergens tot louter behang maar soms scheelt het echt niet veel. Zondagnamiddagjazz die een breed publiek kan bereiken maar net zo goed voor een rustpunt kan zorgen in een collectie freaky jazzimprovisaties.