Uit de periferie van Parijs, Châlons met name, komt Terebenthine verrassend aandraven met een geslaagde postrockexcursie. Nog straffer is dat deze band slechts uit twee personen bestaat: een drummer en een gitarist. Beiden speelden eerder bij de band Cho Yang en zochten een nieuwe uitweg voor hun muzikale ideeën. Een bandnaam kiezen was blijkbaar iets moeilijker, want we vinden op het internet nog een gelijknamige band, een kwintet, ook al uit Frankrijk, dat progrock met grunge poogt te combineren. Die hebben net zo goed een nieuwe plaat uit, ‘Matiere Noire’, wat het dus allemaal heel erg verwarrend maakt. Soit, deze twee heren maken heel geslaagde, lange postrocknummers die uiteraard niets nieuws onder de postrockzon brengen. Toch slaagt het duo er in om te overtuigen, gewoon, omdat de nummers zeer goed in elkaar steken en ze hier en daar zelfs een ferme schreeuw uit puur enthousiasme tijdens het spelen in de nummers verwerken. Zingen doen ze niet, maar dat zou ook niet erg goed passen bij de heel gelaagde muziek die op ‘Visions’ prijkt. De zeven nummers hebben iets dromerigs en tegelijk gewelddadigs over zich en werken, hoe kan het ook anders in dit genre, met luid en stiller. Echt rustig wordt het nooit, daarvoor is het duo te begaan met de donkere kant van het genre. ‘Visions’ is gewoon een degelijke postrockplaat, niets meer maar zeker ook niets minder.