Wie het oeuvre van Tim Hecker doorluistert, ontdekt twee trends: enerzijds wordt het geluid van de Canadees gaandeweg steeds grootser, anderzijds wordt de toon steeds donkerder. Creëerde hij op zijn eerste drie albums kalme, vaak meditatieve ambient, vanaf Harmony In Ultraviolet (2006) valt er een schaduw over zijn muziek en onderbouwt hij haar met lagen van rafelige drones en diepe, galmende noise. Een groot, geërodeerd geluid, meer passend bij de stad, zoals zijn eerdere werk juist pastorale gevoelens opriep. De platen daarna zetten die ontwikkeling voort, met als climax het gelauwerde Ravedeath, 1972 (2011), een donker epos, waarop de toon werd gezet door een kerkorgel in gevecht met golven digitale effectapparatuur. Maar op Virgins doorbreekt Hecker de trend. Blijkbaar heeft hij besloten dat er wel wat meer licht in zijn muziek mag komen (op plaat althans, tijdens zijn optreden op Incubate was het nog steeds pikkedonker), en dat niet alles verborgen hoeft te gaan in een dikke mist van galm en ruis. Wat dan ook direct opvalt, is hoe helder alles klinkt: de piano sprankelt, en de synths, samples en houtblazers dwarrelen om elkaar heen zonder een egaal mengsel te verworden, en je hoort de soms chaotische effecten starten en stoppen. Waar de piano op voorgaande platen vaak theatraal was, is hij hier veel meer zoekend, soms hypnotisch herhalend, en vooral de twee delen Virginal doen sterk aan minimal music denken. Dat geldt ook voor het eerste deel van Live Room, dat langzaam verzandt in chaotische elektronica, om dan uit te lopen in een ingetogen stukje fagot. De opbouw van de nummer op de tweede helft van de plaat is wat meer in lijn met de lichtere toon van zijn vroege albums, maar Hecker handhaaft openheid van het geluid. Daarmee is het nog steeds geen feestmuziek, maar wel een prachtig album.