Het ravenzwarte theatrale sprookje van Esben And The Witch ze zijn niet toevallig vernoemd naar een gruwelijk Deens horrorverhaal over rituele moorden op kinderen – lijkt het jonge trio (zangeres Rachel Davis, Thomas Fisher, Daniel Copeman) geen windeieren te leggen. Na tournees als support van The xx en Foals presenteert het drietal met Violet Cries hun debuut. Na eerder Zola Jesus lijkt ook Esben And The Witch te bevestigen dat Gothic opnieuw schaamteloos mag. Een stijlmonument als Siouxsie And The Banshees wijst, niet in het minst door de stem van Davis, dan ook de weg voor dit zoveelste behoorlijk gehypte Engelse bandje. Met de rake sfeer van opener Argyria en de uitstekende single Marching Song (check zeker de markante video!) worden de hoge verwachtingen volledig ingelost, maar nadien wordt hetzelfde trucje te veel herhaald en wordt het bovendien ronduit irritant. We horen echos van Warpaint en postrock; het songmateriaal is – om het mild uit te drukken – niet altijd even beklijvend en het aanboren van de Grote Emoties en Diepste Zielenroerselen komt vooral pompeus en niet altijd even geloofwaardig over. Esben And The Witch heeft potentieel zat, is hoogstwaarschijnlijk geen eendagsvlieg, maar de hype rechtvaardigen zit er met hun debuut alvast niet in. Violet Cries is vooralsnog vooral een kwestie van meer geblaat dan wol.