He en She, daaruit bestaat het duo Almandino Quite Deluxe. We hoorden eerder hun Absobloodylutely, maar voor het ogenblik kunnen we er dat schijfje niet bijnemen om het eens opnieuw te beluisteren. Het zit ingepakt, net als zowat alle andere cds die we in huis hebben. Ze mogen allemaal mee, naar een ander huis, want we verhuizen. Uit Bologna, Italië komt het duo en ze spelen net als op die plaat een eigenzinnige versie van bluesnoise. Toen nog als trio, maar de heer zal geen twee dames meester hebben gekund, en eentje is er van door. De negen nummers, samen net twintig minuten, klinken er geen greintje minder heftig door. Hun garage heet niet voor niets pussygarage, naar hun grote voorbeeld Pussy Galore. Primitief en minimaal, zo klinken ze. Een synthese van het werk van Jon Spencer en Jack Oblivian, uitgebeende garagepunk opgenomen met Jim Diamond van The Dirtbombs in diens studio in Detroit. Ook de invloed van The Hospitals zit er duidelijk in. Alamandino Quite Deluxe is dan ook dikke vriendjes met deze herriemakers en toerde al meermaals met die band. Knallen doen ze, negen nummers lang. Bluescore noemt de band het eigen geluid, en dat is er lap op. Het is een te groot gedoe om dat ander schijfje te zoeken in de berg dozen, want zin om het op te duikelen hebben we wel. Want we waren glad vergeten dat deze band elke dag goed kan inzetten. Violent Potato vliegt niet in een doos, maar mag in de cd-speler van de verhuiswagen. Het zal nog zo vlot gaan.