Thalia Zedek (°1961) heeft inmiddels een indrukwekkende carrière opgebouwd. Sinds haar tienerjaren is ze idolaat van Patti Smith. De branie en krachtdadige teksten van Smith zijn sindsdien van invloed op haar werk. Na de vrouwenband White Women richtte ze Dangerous Birds op. Beide bands legden de steentjes voor wat erna zou komen. Zedek wilde echter niet alsmaar brave meidenpop spelen. Het moest ruiger, met meer gitaarwerk. Uzi en het eruit voortvloeiende Live Skull maakten deze intenties waar. Ze pasten in de tweede helft van de jaren 1980 in het rijtje Sonic Youth en Band Of Susans maar kenden nooit een echte doorbraak, hoewel bijvoorbeeld Bringing Home The Bait en Dusted nog steeds prima klinken. Een heroïneverslaving bracht haar terug naar Boston, waar ze Come oprichtte met Codeine-drummer (en in Come gitarist) Chris Brokaw. Het succes volgde al snel, mee omdat de scherpere randjes van haar eerdere werk, ietwat ontbraken. Toch bleef haar emoties opwekkende stem het handelsmerk. Rond de eeuwwisseling werd ook Come ten grave gedragen. Sindsdien brengt Zedek sporadisch een soloplaat uit, die telkens opnieuw tot in het diepste van de ziel doordringt. Haar melancholische songs met dito teksten, haar overtuigingen, haar lesbisch zijn, haar eigenwijze kijk op de mannenwereld en haar ietwat bevreemdende instrumentenkeuze (viola, piano, klarinet) maken van haar een grande dame die niet moet onderdoen voor haar grote voorbeeld. Vrolijkheid staat nog steeds niet in het Zedekcompendium. Intriest is opnieuw het motto in de negen prachtige songs die ze in de afgelopen vier jaar schreef. Via is daarmee opnieuw een briljant in haar inmiddels imposante oeuvre. Liefhebbers van Smith of PJ Harvey mogen deze plaat niet aan zich voorbij laten gaan.