Wat inventiviteit betreft kunnen The Fucking Champs nog veel leren van bands als Isis, van Red Sparowes of van hun vrienden van Trans Am. Subtiliteit, opbouw of veel verschil in dynamiek zit er niet in de muziek van The Fucking Champs. Al jaren niet. En op VI is het van hetzelfde laken een pak, namelijk instrumentaal rammen met de botte bijl. Metal en hardrock zoals dat in de jaren 80 werd gemaakt, soms voordat de speedmetal was uitgevonden, soms na die vinding. Technisch is het allemaal behoorlijk verantwoord, maar dat neemt niet weg dat het wel clichématig is, inclusief de akoestische rustpunten That Crystal Behind You? (Are You Channeling) en Dolores Park. Leuk voor veel fans, maar voor een vierde album wordt het een beetje eentonig. Het lijkt de Champs niet te boeien want en met de gedachte never change a winning team, beuken ze er weer lekker op los. Misschien moeten ze die gedachte toch eens los laten.