Finnen en freakfolk, het blijft een combinatie die garant staat voor verrassingen. Neem nu het collectief Avarus, bestaande uit artiesten die ook actief zijn in onder meer Es, Killa, Islaja, Kemialliset Ystävät, Pylon en dan vergeten we er nog een paar. Wie precies meespeelt, is ondergeschikt aan het muzikale avontuur. Het gaat de bende om de spirit van het samenspelen met verwante geesten, uitwaaierend over verschillende Finse steden en met de jaren (ze begonnen in 2001) alsmaar losser functionerend én musicerend. Geluidsexperimenten en gitaargefriemel domineren de vier nummers, die ergens tussen het werk van Caroliner Rainbow en Amon Düül II zijn te situeren. Het over twee tracks uitgesmeerde Vissyvesi werd live opgenomen in de Ladybird Club in Dublin, waar Tara Burke, beter bekend als sirene Fursaxa nog een tandje psychfolk komt bijsteken. Ze is niet onmiddellijk terug te horen in het geheel, maar zoals eerder geschreven, bij Avarus domineert het collectief boven het zich individueel in de kijker spelen. Auto Da Fe bestaat sinds 2000, resideert in Pomona, Californië en is een zijproject van Martin Kvisvic en Tara Tavi, die beiden hoofdzakelijk actief zijn in Amps For Christ. The Spectre toont een zeer veelzijdig duo, dat middels een waaier aan al dan niet exotische instrumenten (bouzouki, yang qin, harp, Tibetaanse cimbalen) vooral in de instrumentale tracks mateloos weet te boeien. Als Tara echter haar keelgat opzet, wanen we ons in de wereld van Laïs en in het beste geval die van Loreena McKennitt, en daar hebben we liever niets mee te maken. Halfweg de cd duiken invloeden op uit de minimalistische gothic rock van begin jaren 1980. Donker van toon, ook tekstueel (een man is lief en mooi en heeft rabiës), doen ze in deze nummers (bv. Neer Do Will en Undun) wat denken aan Young Marble Giants. Evengoed exploreert Auto Da Fe Gaelic Folk zoals die in Normandië wordt gemaakt (Huar Weishenme) waardoor ze eerder thuishoren op een festival als Dranouter dan in een cdcollectie vol freakfolk. Kathleen Baird is misschien beter bekend onder haar alias Travelling Bell of als lid van het psychedelisch georiënteerde freakfolkcollectief Spires That In The Sunset Rise (Gonzo #70). De opnames voor Lullaby For Strangers gebeurden reeds in de periode 2000-2001 en kwamen in eigen beheer in 2004 op de markt. De opnames werden recentelijk helemaal herwerkt en komen nu onder haar eigen naam opnieuw, en in een grotere oplage, uit. Denk aan het bezwerende stemtimbre van Nico, inclusief het harmonium, maar net zo goed aan onderwereldse kermismuziekjes. Instrumentale miniatuurtjes die barsten van schoonheid en een Kathleen Baird zelf die dringend om aandacht moet bedelen bij Michael Gira. Liefhebbers van de catalogus van diens label Young God moeten dit ingetogen spooky plaatje zeker uitproberen. Tot slot weer naar het begin, naar Finland. Het Fonal-label krijgt momenteel behoorlijk wat persaandacht, zie bijvoorbeeld het artikel in Gonzo #74, en dus gaat labelbaasje Sami Sänpäakkilä een beetje moeilijk doen. Net nu we gewoon geraakten aan de staaltjes weirdo folk die het label recentelijk cd- en podiumgewijs op ons losliet, komen ze opdraven met de tweede plaat van TV-Resistori, een vijfkoppige band die redelijk gewone, vol met kinderlijke elektronica volgestouwde popliedjes in elkaar knutselt. Jazeker, het klinkt Fins, maar wel zeer werelds. De plaat bevat synthesizerdeuntjes met frêle vrouwenzang die fans van Stereolab uitermate zal plezieren. Elf miniatuurpopliedjes met licht krullende weerhaakjes, subtiel, om maar niemand voor het hoofd te stoten. Het is wennen. Wie freakfolk verwachtte, is eraan voor de moeite. Kermispop is wat we krijgen.