Je kan er gif op innemen dat véél fans, en niet die alleen van het spreekwoordelijke eerste uur, niet gediend zullen zijn met de evolutie die deze Noorse band in de loop van haar bestaan heeft nagestreefd. Vertebrae zal bijgevolg door de metalpurist worden verketterd. Wie letterlijk oor heeft naar een band die zich stilistisch durft heruit te vinden, krijgt met Vertebrae echter een boeiend luisterstuk gepresenteerd. Ook voor de niet metalhead. Initieel behoorde weliswaar ook Enslaved tot het black metalkamp en vervolgens werden ze tot de zogenaamde Wiking metal gerekend, maar met elk album werd het geluid en de manier van componeren verdiept en verbreed. Het blijft uiteraard (black) metal, maar net zoals bijvoorbeeld Celtic Frost of Opeth weten de Noren met elke release (vanaf Eld en zeker met Isa en Ruun) een lijn uit te gooien naar andere genres en invloeden. Tool of zelfs Pink Floyd staan bijgevolg dichter bij Enslaved dan pakweg Emperor of Immortal. Het verleden wordt niet verloochend en het experiment blijft een belangrijke drijfveer: dat is de essentie van Enslaveds tiende album.