Er is heel wat veranderd in het leven van Trewis Stewart sinds hij in 2011 als Machinedrum doorbrak met het album Rooms. Niet alleen behoorde de man plots tot het kruin van de elektronische muziekscene, hij ruilde ook de Amerikaanse Oostkust in voor Berlijn, en maakte de overstap van Planet Mu naar Ninja Tune. Al die nieuwe wendingen hebben gelukkig geen negatieve invloed op de kwaliteit van zijn werk. Integendeel, op Vapor City zwaaien de Amerikaan zijn kenmerkende footworkritmes nog steeds de plak, maar nooit eerder gingen ze zo dynamisch en vastberaden op hun doel af. De dreiging is haast tastbaar in opener Gunshotta waar de bodemloze bassen, de raggavocalen en de krachtige junglebeats de weg wijzen. Met Vapor City creëert Machinedrum het droombeeld van zijn eigen stad. Denk hierbij niet aan een kille grootstad als Londen, laat staan een spookstad als Detroit, maar aan een bruisende, multiculturele metropool als Berlijn en New York. Het album zit vol stemmen, omgevingsgeluiden en andere ruis. Stewart geeft impressies weer van uit het nachtleven tot in de vroege uurtjes, zo priemt Vizion door de ochtendmist heen, drijft Infinite Us op een desolaat pianomotief, en is het heerlijk inslapen bij de zoete zang van het benevelde Center Your Love. De tragere passages zijn niet zelden schatplichtig zijn aan het geluid van de jaren 1980, luister maar naar de pastiche U Still Lie. Don’t 1 2 Lose U vond zijn inspiratie dan weer bij de hiphop en verderop vallen sporen te ontwaren van r&b en Chicago house. Heel wat invloeden komen samen, maar Machinedrum weet er een coherent, krachtig geheel van te smeden. In de straten van Vapor City zouden wij maar al te graag eens verdwalen.