Warm, experimenteel, knullig, sentimenteel, afstandelijk en naïef, ergens tussen Mogwai en Gorki in. We hadden niet verwacht en zijn blij om eindelijk die woordencombinatie te kunnen gebruiken om muziek te omschrijven. We doen het voor deze mooie huisvlijt uit de kringen rond de onderschatte Utrechtse postrockband We vs. Death (2001-2010). Paul Hoek was de trompetist van die band, maar stal live ook de show met zijn gortdroge bindteksten tussen de nummers door. Nu heeft hij die voordracht het middelpunt gemaakt van een low-key solocarrière. Op ‘Vanaf Heden’ verzamelt hij, na zijn vrijwel onopgemerkt gebleven mooie debuutalbum ‘Beginner’, wederom thuis geknutselde warme, melodische postrockinstrumentals (met behulp van eveneens oud-We vs. Death- en huidige Wander-gitarist Wouter Kors) waarover hij gedichten voordraagt in een opmerkelijke stijl volledig gespeend van de gebruikelijke pretentieuze toon van voordragende dichters. De gedichten zelf zijn een al even curieuze mengeling van verheven metaforen, hermetische wendingen en plompverloren spreektaal. ‘Vanaf heden heb ik mijn zinnen op geluk gezet/Vanaf heden deel ik mee voordat het begrepen wordt/Vanaf heden ben ik man en vrouw’. De muziek voegt zich soms onopvallend onder de tekst, soms snijdt een mooie gitaarmelodie recht het sentimentele hart van de luisteraar in. Het resultaat is een bijzonder geluid dat we niet vaak eerder hoorden. ‘De reis is soms best zwaar alleen/of is dat stom van mij, dat ik dat vindt?/Ja, dus hou nu op en ga op weg’.