Het vierde album reeds voor het Amsterdamse trio T-99 en voor ondergetekende de eerste kennismaking met dit van blues doordrenkte rootsgezelschap. Volgens de biografie werden de vorige twee albums opgenomen in Arizona met topproducer Teddy Morgan en verkoos de band om nu maar weer de Utrechtse grachten in te kruipen voor deze Vagabonds. Het werd hen allemaal een beetje te serieus en ze wilden weer echt kunnen genieten, of zoiets. Dertien liedjes levert dit op, gaande van een lekker meestampertje (Drunk) als opener, een aanstekelijk Sun dat op een Queens Of The Stone Age-riffje lijkt te drijven tot het meer rockabilly getinte Human Cannonball. Waarmee we de voor onze oren beste nummers meteen hebben aangehaald. Want vooral horen we veel te brave liedjes, die lekker pruttelen, nergens slecht zijn maar ook niet opvallen. T-99 klinkt heel dikwijls als een opgepoetste, van alle weerhaakjes en kraakjes in de stem ontdane Tom Waits in een mindere dag. Spelen kunnen ze wel en ze kleuren hun liedjes verder bij met ukelele, mandoline, percussierommel en banjo waardoor ze nog bezadigder en lieflijker gaan klinken. Vagabonds is daarmee een cd die prima geschikt is voor mensen die hun rootsmuziek graag gepolijst en ontdaan van alle kartels hebben. En voor ik het vergeet: een liedje als Fichez Le Camp kan echt niet. Nederlanders en de Franse taal, neen, dat lukt duidelijk niet.