Spanning opbouwen en verwachtingen creëren. Dan bijna ontgoochelen omdat er te veel verwacht werd. ‘Chapter Five’ is het sluitstuk van de vijfdelige jubileumuitgave van Stroboscopic Artefacts. Onder het motto ‘niets moet, alles kan’ mocht de fijnste selectie van het label – quasi iedereen dus – zijn bijdrage leveren aan deze ‘Five Years Of Stroboscopic Artefacts’. Het werd een bevestigende platenreeks waarbij je er netjes aan herinnerd werd waarom ook weer die naam al jaren in je platenkast de bovenhand neemt. Maar soms stuitert er al eens iets naar beneden. En dat is dus ‘Chapter Five’. Het elf-minuten durende ‘Rema Rema Canoero’ van Lucy is een test in spanning en introduceren. Over een strak ritme, begeleidt een eentonige orgel een reis langsheen nieuwe geluiden. Aan het handje vastgehouden trippen waarbij Lucy klanken bespeelt, de reis gezapig houdt tot halverwege de bom valt, het handje wordt losgelaten en structurele chaos triomfeert terwijl het ritme hardnekkig gromt. Is het eigenlijk toeval dat ook Donato Dozzy en Sendai – de twee andere namen op de ep – met een stoïcijns een ritmische mars aanzetten? Dozzy’s ‘OZ Taped’ is een clash vol percussie tussen bombast en repetitief geklieder met staccato door een synth aangedreven ritmes. Het is subtiel hard waarbij eentonigheid de vorm is. Het is een trend waar ook Sendai lijkt van te houden. Eentonigheid is vermomde eenvoud is verdomd moeilijk. Ook ‘Inverse Array 1’ lijkt het simpel te houden, maar is in feite het absolute summum van risicovolle opeengestapelde lagen waarbij sonische precisie als minuscule drone-aanvallen de juiste zenuwen raakt. Het ritme hangt laag en is nauwelijks te specifiëren als beat. De baslijnen grommen en graaien terwijl de groove zich miskend voelt en schuilt. Sendai met mondjesmaat is makkelijk verteerbaar. ‘Chapter Five’ niet. Na de eerste vier delen die netjes de verwachtingen inlosten, spelen de toppers hier gesloten kaart. Het is blijven luisteren en nadenken. Absorberen en inhaleren.