Spidergawd is met deze plaat volledig losgewrikt van Motorpsycho. Waar op eerdere platen nog een duidelijke link was met die band, door Bent Sæther en Kenneth Kapstad, is deze met ‘V’ volledig doorgeknipt. Sæther maakt intussen geen deel meer uit van Spidergawd terwijl Kapstad zijn tijd en energie nu volledig op deze band richt en niet langer meer hand-en-spandiensten levert aan Motorpsycho. De band dendert intussen volle gas door op het pad waar ze de vorige vier platen het stof deden opwaaien. Opzwepende, energieke hardrock met de urgentie van een uitrukkende MUG. De invloeden zijn nog altijd heel duidelijk Deep Purple, Uriah Heep, Thin Lizzy of Iron Maiden. Andere referenties die er misschien iets minder dik op liggen zijn Foo Fighters, Metallica of Guns ’N Roses. Verdenk Spidergawd echter niet van het loom herkauwen van het 1970/1980 hardrock geluid. Ze geven er hun eigen draai aan, lustig uit de bocht vliegend. De saxofoon is het terugkerend element dat hun geluid toch een extra cachet geeft, samen met de krachtige zang van Per Borten. Zet daar een feilloos gevoel voor melodie en een onwrikbare ritmesectie onder, samen met intelligent gitaarspel, en je krijgt een formule die iedere rechtgeaarde (hard)rock liefhebber kan inpakken. Deze plaat mag dan geen verassingen in petto hebben ten aanzien van de rest van hun discografie, de platen van Motörhead hadden dat ook niet. Wij blijven Spidergawd dus ook goed vinden. Haal die luchtgitaar maar uit de kast.