Net op het ogenblik dat de IDM-releasestorm wat lijkt te zijn geluwd, zijn het vooral de Amerikanen die een nieuw voorjaarsoffensief lijken te lanceren. Run_Return, een ambitieus trio uit Oakland, steekt met hun elektronische rock met kop en schouders boven de rest uit. Metro-North klinkt enkel op het eerste gehoor als een elektronicaplaat. Nadien wordt duidelijk dat hun sound een amalgaam is van elektronica (Telefon Tel Aviv, Boards Of Canada), jazz (Miles Davis), postrock (Tortoise) en een vleugje krautrock (Neu!). Metro-North kwam tot stand met behulp van echte instrumenten (drums, percussie, akoestische en elektrische gitaar, vibrafoon, marimba, banjo, melodica, ) en (analoge) synthesizers en dat is duidelijk te horen. Het gros van de stuwende drumpartijen werd live ingespeeld en bovenop het uitgebreide instrumentarium komen er nog bijdragen van zes gastmuzikanten op onder meer piano en cello. Run_Retrun heeft, kortom, alles in zich (en meer) om net zo populair te worden als Four Tet. Door zichzelf ironisch te bestempelen als een zoveelste elektronische artiest slaat Jase Rex (ongetwijfeld onbedoeld) de nagel op de kop. De onderliggende funk-, house- en hiphopinvloeden knopen duidelijk aan bij de sound van L’usine, terwijl restanten digitale dub het album in de richting duwen van Pole. Use, zijn debuut, is op geen enkel moment ondermaats, maar het is wat het progageert: de zoveelste inwisselbare elektronicarelease die iets te veel getrouw blijft aan de tradities. Dat geldt in even grote mate ook voor Exillon en Xyn, het alter ego van J.M. Garrett. Alleen gokt deze Canadees op nog meer paarden tegelijk. Bovenop ambient, IDM en breakbeats stoeit hij op Output Square expliciet met 4/4 (acid)techno zoals in SJak of Blister Pack waarbij hij ondubbelzinnig naar de dansvloer lonkt. Exillon klinkt vanaf de tweede helft van Prequiem aanzienlijk heftiger dan labelmaat Xyn. Aanvankelijk start de cd als een regulier IDM album, maar in Acid Panda Laptop Death stuiteren de (break)beats alle kanten tegelijk op. Dat is niet echt verwonderlijk want de track is in wezen een remix voor Mochipet, de breakcore-anarchist uit Taiwan. Exillon gaat vanaf dan een poos op hetzelfde elan verder met respectievelijk een remix voor en van Donna Summer en Mochipet als neurotische ankerpunten. (www.componentrecords.com) In de loop van hun carrière hebben de Nederlandse broers Roel en Don Funcken (Quench, Shadow Huntaz) als Funckarma heel wat remixen gemaakt voor andere, stilistish heterogene artiesten. Sommige daarvan werden uitgebracht; heel wat andere niet. Refurbished One biedt een eerste overzicht van 14 producties uit de periode 2000-2004. Onder meer Plaid, Funkstörung feat. Tes & Non Genetic en landgenoten Speedy J, Ra-X en Duuster passeren hierbij de revue. Nog meer ouder en ondertussen vaak onvindbaar geworden werk werd samengebracht op Elaztiq Bourbon 5, dat bestaat uit drie eerdere releases: Bourbon Sounds, een 10 inch op Delikatessen, de Elaztiq ep (Neo Ouija) en Part 5 (Dub). Met in totaal 11 uitstekende nummers laten de broers horen dat ze samen met Autechre en Boards Of Canada tot de absolute top horen van de Europese elektronica. Net als deze twee Britse iconen slaagt Funckarma er in ingenieuze programmeerskills te linken aan beklijvende melodieën en een majestieus en episch totaalgeluid. Maar dat wisten we al langer.