Een Antwerps zevental met wortels in Troissoeur gebruikt klassieke instrumenten (piano, viool, contrabas en dwarsfluit), gitaar en accordeon om te komen tot een moderne mix van klassiek, minimalisme (Philip Glass is nooit ver uit de buurt) en folk. De stukken lijken droefgeestig te beginnen, maar ontploffen na verloop van tijd in wervelende volksmuziek. Wanneer er gezongen wordt, gebeurt dit in een zelfontworpen fonetisch taaltje (gedenk Urban Trad). Ondanks dit dubieus vergelijkingsmateriaal kan het vakmanschap en de compositorische kracht van deze cd (knap gemastered door Daniël B. van Front 242) ons overtuigen om Aranis verder in de gaten te houden. In een eerlijke wereld zou dit debuut een brug kunnen slaan tussen de traditionele klassieke muziek en de meer avontuurlijke (maar vaak technisch minder vaardige) neoklassieke folkprojecten uit de muzikale ondergrond.