Sudden Death debuteert met een plaat waar we headbangend op onderuit gaan, lang haar of niet. De mix van death metal en trash werkt hier wonderwel. De band is afkomstig uit Angola, Illinois en toont aan dat je niet uit Florida hoeft te komen om een stevige, de aandacht vasthoudende, plaat in elkaar te knutselen. Ondertussen is het kwartet wel verhuisd naar datzelfde commercieel interessantere Florida, alwaar ze ook vijfde lid Jon inlijfden. Misschien hadden ze dat beter niet gedaan, want in plaats van zelf de zang te verzorgen laat de band die over aan hun nieuwste aanwinst, en waar diens grunts dik oké zijn, is zijn cleane zang en zijn schreeuwdrang heel wat minder. Het is dan ook vooral muzikaal dat deze band ons weet te imponeren, maar ja, bij het luisteren naar deze plaat waren we in een bui dat we ook Pantera en The Haunted super vonden. Het kan de beste gebeuren, maar toch zal deze plaat nog zijn weg vinden naar onze rondjesdraaier. De band heeft net dat ietsje meer dat bij veel hedendaagse metalbands ontbreekt, en al is de vinger niet te leggen op wat dat ietsje dan precies is, dat doet er bij Unpure Burial niet toe. Huiver en geniet van een foute plaat. Gorilla Monsoon is een Duits kwartet dat erin slaagt hun afkomst achter een muur van doommetal te verbergen, doom in de traditie van Black Sabbath uiteraard, wat wil je als je jezelf een artiestennaam als Jack Sabbath aanmeet. Dat is dan ook het enige minpuntje aan deze plaat, want het debuut (na twee demos en een splitrelease met Weed In The Head) van deze doomfreaks staat boordevol lompe, trage riffs, groovy ritmes, veel feedback en baadt in gul dampende, donkergroene weedsferen. High On Fire kan zo maatjes worden met deze mannen. Katafwerend onweergekrakeel trekt de track Final Salvation op gang en het titelnummer toont aan hoe doom met een scheutje stoner anno nu, ondanks de prominente idolatrie voor de godfathers van het genre, toch boeiend, inventief en ter zake kan klinken. En dat voor Duitsers! De cartoonesk aandoende samples en een stevige scheut humor in de teksten ronden het plaatje mooi af. Net zo Duits zijn de biertrashers van Tankard. Ze houden niet alleen van zuipen, er sluipt steeds wat humor hun happy metal binnen. Vernieuwend zijn de zatlappen van Tankard al lang niet meer, maar ze slagen er nog steeds in meebrulrefreinen te koppelen aan trashy grooves van de bovenste slachtplank. Teksten over, wat wil je anders, bier, aliens en metal in een vertrouwd Tankard-jasje, en dat al 24 jaar lang! Volgend jaar, als de band zijn vijfentwintigste jubileum zal vieren, vrezen we voor de levers van deze reborn drunks. Jammer dat de promo slechts twee volledige nummers bevat en de rest van de tracks er maar half en uitfadend opstaan. Alsof iemand deze cd in een platenzaak zou kopen. In de bierhandel meegeven met een bak bier of drie, zo zou het moeten. Het hoesje van het eveneens Duitse President Evil doet speedrock in Peter Pan Speedrock-traditie vermoeden, maar zet daarentegen een moddervet geluid neer dat stevige trash hoog in het vaandel voert. Jammer genoeg keelt de zanger al snel de plaat en hebben we er, ondanks de geoliede machine die de band van de nodige muzikale versnaperingen voorziet, gauw genoeg van. Tweede dooddoener is de eenvormigheid. Alle tracks lijken heel goed op elkaar, maar dat kan ook liggen aan de halve nummers. Jazeker, hetzelfde anti-recensentgedoe. Weg met deze zwik Duitsers. Te simpel, te langdradig, te veel steeds hetzelfde. Een stuk interessanter en ook Duits is de nieuwe plaat van metalcoreband Maroon. De twee voorgaande platen, het debuut Antagonist en opvolger Endorsed By Hate overtuigden moeiteloos. De veganistisch georiënteerde straight edge band vond het echter nodig om op de populariteitstrein te springen en gooit flarden Zweeds aandoende melodieuze death metal in hun op zich interessant en veelzijdig geluid. Weg verrassing, weg vernieuwing, leve de centen, of zo lijkt het wel. Netjes beuken aan behoorlijke snelheden en modieus agressief, met een paar korte instrumentaaltjes tussen de diverse nummers om de verveling tegen te gaan. Leukste aspect bij Maroon is de diversiteit qua stijlen die zanger André Moraweck gebruikt en aanwendt, van heavy metal hoge gilletjes, stijl Rob Halford tot cleane zang en diepe brommen. Het helpt mee te zorgen voor een goed beluisterbare maar nergens echt overtuigende plaat.