Chelsea Wolfe, uit het noorden van Californië, heeft behoorlijk wat te vertellen (zie GC#111). Elk jaar een nieuwe plaat produceren is al heel wat. Die dan ook telkens weer vullen met intrigerende doomfolkliedjes die blijven kleven, is een hele prestatie. Op haar vorige plaatwerk, het in 2011 verschenen Apokalypsis voorop, verstopte Wolfe zich nog ietwat achter een muur van postpunkgitaren en black metalinvloeden. Niet dat de muziek dermate heftig was, maar ze verstoorde de omgeving, schreeuwde om aandacht. Wolfe werd in veel bladen als een middeleeuwse heks voorgesteld, die een eigentijdse vorm van bescheiden zwarte missen naar muziek en tekst had omgezet. Tijd voor herbronning, vond Wolfe, en ze trok zich terug in de bossen van Noord-Californië waar ze werkte aan een breekbaarder versie van haar eigenzinnige op folk gebaseerde liedjes. Uiteindelijk kwam ze naar buiten met net geen vijfentwintig minuten muziek, negen liedjes. Met de hulp van bandlid Ben Chisholm, violaspeler Ezra Buchla, violiste Andrea Calderon en bassist Daniel Denton zet ze een akoestische versie neer van liedjes die net zo goed op het voorgaande album hadden kunnen staan. Ze slaagt er echter in om haar songs, zelfs uitgekleed, diep op de luisteraar te doen inwerken. Haar wereld is nog net zo duister als voorheen, gaat over haar diepste zielenroerselen waar nooit een sprankje licht valt te ontwaren. Afsluiter Sunstorm leunt misschien wel het dichtst aan bij het vroegere werk, waar ze ongetwijfeld naar terugkeert. Daarvoor is de gecreëerde sfeer te weinig anders dan voorheen. Alleen de minimalere muzikale omkadering verschilt, de kwaliteit van de songs is gebleven. Knap werk.