Sinds 2013 bestoken de uit Milaan afkomstige The Gluts ons met een stevige portie psychedelische postpunk met een bij wijlen onnavolgbare scheut noiserock door de mix. Kwestie van hun woede te ventileren. Tegen praatjesmakers, tegen politici, tegen fascisten, tegen idioten, tegen wantoestanden en nog tegen zo veel meer. Samen met producer Bob de Wit (A Place To Bury Strangers, Gnod, The Sonics) kropen ze de studio in voor hun vierde album, het derde voor Fuzz alweer. Het kwartet wilde putten uit de nalatenschap van bands waar ze heel erg naar opkijken en wiens geluid ze meer wilden integreren. Gang Of Four, Fugazi en het werk van Johnny Rotten/Lydon (Sex Pistols, Public Image Ltd.) vormen de inspiratiebron, al horen we daar eerlijk gezegd niet zoveel van terug. Wij horen vooral een aantal sterke psychedelische garagepunknummers die eerder neigen naar The Stooges (‘Mashilla’), Chrome Cranks en The Scientists. Het mooie ingetogen Leyla, Lazy Girl From The Moon’ is dan weer een heerlijk shoegazer. De eerste keer dat we luisterden naar ‘Ungrateful Heart’ hadden we nogal wat twijfels. Is dit echt wel de moeite of zomaar een degelijk bandje? Enkele luisterbeurten later is het eigenlijk alleen afsluiter ‘Eat Acid See God’ die ons niet helemaal weet te overtuigen, maar dat komt nog, daar zijn we zeker van. Een groeiplaatje heet zoiets.