De voormalige Argentijnse actrice Juana Molina bouwt al een tiental jaar aan een muzikale carrière. Ze begon met ingetogen songs op haar keyboard samen met Alejandro Franov; daarna kwam haar zachte album ‘Segundo’, waar bliepjes en laagjes over elkaar werden gelegd naast haar frêle stem. Inmiddels zijn we een paar albums verder. ‘Tres Cosas’ had een gestript en minimaal geluid en daarna kwam ‘Son’, waar ze diverse instrumenten combineerde met elektronische geluiden. ‘Un Dia’ is haar nieuwste langspeler en op dit album trekt ze vooral haar elektro-akoestische lijn door waarin de symbiose tussen keyboard en gitaar levendig weerklinkt. Van stillere liedjes is eigenlijk geen sprake meer en het zijn vooral popelementen die het ritme doen tikken. Pop in de indie/synth zin zoals we die herkennen bij Stereolab en aanverwante groepen, maar dan minder lijnrechtig en met een extra tropicália twist in het geluid, denk Os Mutantes. Daarmee slaat ze een frisse richting in en speelt ze duidelijk leentjebuur bij Braziliaanse vakgenoten zonder in de eigen Argentijnse keuken te kijken. Haar vader mag dan een bekende tangomuzikant zijn, Juana doet het heel anders. In sommige songs zingt ze luid en proclamatisch mee alsof het in dichtvorm is, terwijl ze in andere songs haar vertrouwde stemgeluid gebruikt en in lijzige tonen haar Spaanstalige woorden doet vloeien. Het volle geluid doet niet vermoeden dat men hier met een solo artieste te maken heeft en dat is zeker positief. ‘Un Dia’ is evenwel geen gemakkelijk te doordringen plaat, maar de verbinding tussen de tropische en synthsferen is meer dan interessant genoeg en een luisterbeurt waard voor wie zich kan rekenen tot de liefhebbers van deze genres.