Geen minuut ver en je weet het al: Franz Kirmann en Tom Hodge hebben geoefende vingers. Gevoel voor diepgang ook, en experiment. De zon priemt al snel door de wolken bij de stevig in de strijkers opgaande piano in You Dont Love Me Yet. Dat typeert deze plaat: het ene moment in divertimento gevat, het volgende weer treurig het hoofd buigend over de viool. Dat patroon zet zich vanaf het openingsnummer door, maar krijgt rijk gevarieerde invulling. Net als Hobi, dat eerst vrolijk stampei maakt, om dan met strijkers de ruimte op te zoeken. Toch mis ik een krachtige stem die met het nummer aan de haal gaat. Heel even. Met een stem als van Wim Mertens of Craig Wedren. En in een verzonnen taal – want tekstueel de vele klankkleuren bijbenen, dat kan verder alleen iemand met een meervoudig persoonlijkheidssyndroom. Étude is getiteld zoals het klinkt: nog niet afgewerkt. Het wil een filmscore zijn, klinkt eerst als Swod in een boze bui, dan als een vreemd kinderwijsje. HéDi is nerveuzer, vermeidt zich met vage elektronica, verliest zich in rusteloze ritmiek. Zo verliest Piano Interrupted wel s vaker de pedalen: Bulbus vangt aan met moois als van Susumu Yokota, maar schuift dan uit over hi-tech impro jazz met een etnisch randje – krachtiger toetsenwerk had hier geholpen, net als minder zoete harmonie op het eind. Op zulk moment lijkt zich even een teveel aan rationaliteit in het werk van het ambitieuze duo te verraden. Son Of Foug is dan weer wél zwanger van gevoel, en schuift meer op richting Jim ORourke, Gastr Del Sol en Tortoise. Intrigerend stukje blazers ook, aan het eind van London Waltz. En zo is Two By Four een kwalitatief wisselende, niettemin overwegend charmante plaat van een duo met een zoekende blik in de organische elektronica.