Het rosse garagerock-wonderkind slaat nogmaals toe. Dit is Ty Segalls derde release dit jaar, na ‘Hair’ met White Fence en ‘Slaughterhouse’ (als de Ty Segall Band) dus opnieuw een soloplaat. Denk nu niet dat hij alles in zijn eentje heeft gedaan op ‘Twins’, want alleen al in single ‘The Hill’ krijgt de garagerocker gezelschap van iets dat we nog niet eerder bij hem hoorden: een lieftallig dameskoortje, dat meezingt met een zwaar Beatle-esque zangmelodie over het welbekende gitaargeraas. Dit is ‘Helter Skelter’ voor de iPod-generatie. Het leuke aan Ty Segall is dat hij lekker productief blijft. Nu is ‘Twins’ wel de minste van alle platen tot nu toe dit jaar. Het is het lichtere toetje van een zwaar driegangenmenu waarvan ‘Hair’ het sublieme poppy voorgerecht was en de bloederige hoofdmaaltijd uit de saignant gebakken psychrock van ‘Slaughterhouse’ bestond. We onderbreken deze badinerende bespreking voor wat harde feiten. In Bokrijk kan je anno 2012 vooral de vintage jaren 1960 herbeleven in plaats van te staan gapen naar verdwenen ambachten. ‘Mad Men’ – een fantastische televisiereeks over de reclamesector in de jaren 1960 – is al aan zijn zesde seizoen toe. Beleven we dus plots een ‘revival’ van het bloemetjestijdperk? Niet echt: deze muziek (en subcultuur) is er altijd geweest en zal ook later blijven bestaan. Alleen herleeft de interesse in garagerock en psychedelica uit de jaren 1960 vooral omdat jonge snaken als Ty Segall er een hedendaagse versie van zijn gaan maken. Dat hij live qua intensiteit veeleer als The Ramones klinkt dan 13th Floor Elevators heeft als leuk bij-effect dat jonge mensen voor het podium hun smartphone een half uurtje af zetten en spontaan gaan ‘moshen’. Wat uiteraard goed nieuws is voor de generatiekloof… én hun BMI.