Als de Australiërs van Stiff Richards naar één show uitkeken was het die in de Pit’s, het punkhol der punkholen. Maar eerst was het de beurt aan lokale helden Freddie And The Vangrails.
Vroeger dan we gewoonlijk doen stapten we richting Pit’s. We wilden op tijd zijn voor de lokale helden van Freddie And The Vangrails. We zagen de band inmiddels al heel wat shows neerzetten en constateren dat ze elke keer beter zijn. Recent verwenden ze onze oortjes tijdens de Kortrijkse Sinxenfeesten. In de namiddag dan nog, maar wat een show. Op tijd komen dus.
’t Was Stiff warm
Eraan voor de moeite bleek al snel. Het Australische Jackson Reid Briggs zou de avond openen vanwege het feit dat ze eigenlijk met zijn zessen zijn maar slechts twee van hen de moeite hadden genomen om naar Europa af te reizen. De andere vier hadden huisarrest en moesten op de kangoeroes van tante en nonkel Walibi passen. Een soort mislukt singersongduo, beiden op gitaar en maar kwelen. Ze deden hun uiterste best maar het gros van het zeer talrijk opgekomen publiek was niet geïnteresseerd en zocht afkoeling buiten Geef ons maar Happy Flowers, die waren ook met zijn tweeën maar maakten wel een stevige bak herrie.
’t Was Stiff glad
Van zodra Freddie And The Vangrails het podium beklom was er geen doorkomen meer aan. De Pit’s werd omgetoverd tot een zweethut. Het volk werd opgejut door Freddie terwijl de band zich uit de naad speelde. Als een goed geoliede machine vloog Freddie And The Vangrails door zijn set. Bier, bier, meer bier en rammen maar. Punkrock zoals het moet zijn. Snel, snedig, melodieus, mee te brullen, vuil, ranzig en DIY. Het kwartet is klaar om een trapje hoger te belanden en een veel ruimer publiek te bereiken. Een ideale opwarmer voor Stiff Richards, de band waar de massa, inmiddels ging het bordje ‘Sold Out’ aan de kassa omdat de lijven nu al te stapelen waren, naar uitkeek.
’t Was Stiff’s fout
De Australiërs speelden eerder onder meer op Sjock maar we vernamen van zowel de zanger als van de gitarist dat er eigenlijk maar 1 show was van de hele toernee waar ze zelf immens naar uitkeken. De show in de legendarische Pit’s bedoelden ze daarmee. Kleine volgepakte punkholen, dat is waar Stiff Richards voor gestart is, zeiden ze in koor. Dat was meteen te merken toen de muzikanten al op het podium stonden en de zanger, zoals het hoort in de Pit’s, de toog op klom om het podium te bereiken. De band had nauwelijks een paar noten gespeeld en het bier vloog al in het rond. Het is een vorm van erkenning in de Pit’s: bier gooien = de band eren. Het was de Gay-Pit’s als het ware, toen we merkten hoeveel venten de zanger imiteerden en in hun blote bast met vuist in de lucht rond aan het springen waren. Hop het publiek in, of glijdend over de toog, het kan allemaal en het was waarvoor band en publiek waren gekomen. Een wild punkfeest waar iedereen zich uitermate vermaakte op de opzwepende tonen van Stiff Richards.
Stiff uitwringen
Na de show kroop het publiek naar buiten, plassen zweet (en wat bloedspetters van een bezoeker die op zijn blote voeten de Pit’s was binnen gewandeld, nooit een goed idee) achterlatend en de kleren uitwringend. Shows als deze tijdens een bijna hittegolf, dat is het teken om katers en kattinnekes te kweken. Te merken aan de grote hoeveelheid Blauwkes die de toog passeerden, zullen er heel wat bezoekers vandaag een al dan niet klein hoofdpijntje hebben. Niemand die het zich aantrekt. Iedereen had zich uitermate goed geamuseerd en de show van Stiff Richards zal bij velen nog jaren nazinderen.
Gezien: Jackson Reid Briggs + Freddie And The Vangrails + Stiff Richards – Pit’s, Kortrijk – 11 juli 2022
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Bart Marescaux