Circle slaagt er telkens weer in om ons op het verkeerde been te zetten. Ondertussen wisten we reeds dat dit Fins collectief er een erezaak van maakt om met onze voeten te rammelen, maar een eigenzinnige parodie op NWOBHM, dat hadden we nooit kunnen denken. De gigantische letters op de binnenhoes zijn natuurlijk lichtjes aangepast, waarbij de B werd vervangen door een F. Een raadsel? Niet voor degenen die al eens een metaltijdschrift bekijken. New Wave Of Finnish Heavy Metal, maar dan door de verwaasde bril van Circle gezien. Vier nummers, die telkens weer een andere kant opwillen. Rautakaarme is speedy rock waarin alle remmen worden losgelaten. Tulilintu mengt een snuif glamrock met Judas Priest-gilletjes, maar dan wel in een heel eigenzinnige versie. Op Berserk doet de band het wat rustiger aan. Een gothic koortje, wat klassiek, een beetje Duits aandoend bombast. Het klinkt als Rammstein of D.A.F. in een Fins slagersjasje. Het afsluitende, meer dan twintig minuten durende Puutiikeri klinkt het meest vertrouwd in de oren. Een doorgedraaide versie van een uitgesponnen Can-nummer, met een experimentele ondertoon in het geluid dat voortdurend alle kanten tegelijk op wil, alsof Mike Patton de droomwereld van de diverse bandleden aan het dirigeren was. Verrassend, gedurfd, experimenteel en vernieuwend tegelijk. En het rockt nog ook, wat wil een mens nog meer?