De elektronica, die Christian Naujoks nog inzette bij zijn titelloze debuut van een aantal jaren gelden, laat hij op True Life/In Flames geheel achterwege. Ditmaal horen we alleen Naujoks op piano en op vier van de negen tracks Martin Krause op marimba. De hoesfoto geeft al de sfeer van de plaat aan: een klein podium van de Laeiszhalle van de Philharmonie Hamburg, waar de plaat is opgenomen met de twee instrumenten, muziekstandaards en microfoons. Een klassieke setting, intiem, maar ook met een enigszins verlaten sfeer. De composities zijn sober, zoekend en tastend lijkt het soms, zoals in Untitled Piano Take. Andere composities zijn gebaseerd op repeterende marimba- en pianopatronen, wat al snel de associatie met Steve Reich, respectievelijk Michael Nyman of Wim Mertens wekt. Tweemaal zingt Naujoks: in beide delen van Moments, die als bijna songs de andere composities afwisselen. Deze tracks zijn echter nagenoeg covers van Experiences I & II van John Cage, waarbij Cage een gedicht van E.E. Cummings op muziek zette. True Life/In Flames is een vreemde plaat. De klassieke compositie en instrumentatie, en de associatie met of leentjebuur bij gevestigde vakbroeders als Reich en Cage, suggereren dat Naujoks zich als serieuze componist/pianist wil profileren. Tegelijk heeft de cd een zekere luchtigheid, alsof we het juist niet te serieus moeten nemen. Een mooie luisterplaat die niet teveel van de luisteraar eist, laten we het daarop houden.