“Louisa, shes divine”, de eerste half gesproken zin van Troops, badend in ruis. Tien nummers en 48 minuten later is het echter geen enkel probleem meer om daar Leisa Van Der Aa te luisteren. In het afgelopen jaar bivakkeerde ze een tijdje in de studio van Einstürzende Neubauten om daar, hier en daar geholpen door DAAU, haar debuut op te nemen. Een debuut dat stoomt van eigenwijsheid, tegendraadse geluiden, maar onderwijl heerlijk in het popgehoor ligt. Vergelijkbaar met het avontuurlijkere werk van PJ Harvey in haar samenwerkingsverbanden met John Parish, door de dreiging in opbouw in combinatie met een jazz ondertoon. Maar ook niet te ontkennen door haar stem die in klankkleur en wijze van gebruik dichtbij de Britse ligt. Bij die vergelijking stoppen, zou echter deze plaat op meerdere vlakken tekort doen. De violiste gaat namelijk veel verder in haar experiment. Vrijwel alle nummers zijn opgetrokken uit door haar zelf gespeelde stukken, een enkele keer versterkt door haar landgenoten, waarbij opvalt dat gebruikelijke ritmes in het geheel zijn ontweken. Zo zul je op Troops geen drumstel voorbij horen komen. Geloopt en vervormd komt alle percussie uit de viool, zoals vrijwel alle andere klanken door middel van effectpedalen uit dat instrument worden getoverd. Daarmee bouwt ze elk nummer opnieuw op tot een gehele orkestbak, laag voor laag, waarbij werkelijk de indruk van andere instrumenten wordt gewekt. Alsof troepen deze cd hebben ingespeeld, vol met harmonieën hebben gestopt. Een meesterlijk debuut van de actrice en voormalige violiste van Het Zesde Metaal!