Jim Coleman heeft de nodige muzikale ervaring. Al 25 jaar muzikaal actief, van de imploderende energiebal van de eerste 7inch van Cop Shoot Cop tot de ambient-dancerock van Phylr tot de elegische klankoorden van zijn jongste, Trees. Dit is echter het eerste album dat onder zijn eigen naam verschijnt, en tegelijk ook de eerste uitgave van Colemans eigen label Wax & Wane. De essentie van het Coleman-geluid zou ik typeren als mechanisch-industrieel, orkestraal, gedreven (manisch?) en pathetisch en sinds het verscheiden van Cop Shoot Cop komt daar ook de kwalificatie cinematisch bij. Al deze verschillende typeringen zijn van toepassing op Trees. Wat helemaal verdwenen is, is de ritmische stuwing uit het verleden; de drive zit hem nu enkel in een onherroepelijke beweging, een nimmer verslappende spanningsboog die consequent over de tien stukken van de gehele cd heen wordt volgehouden, in die mate dat er in feite één lange compositie van bijna exact één uur ontstaat. Het eindresultaat roept het beeld op van een kolossale entiteit in hopeloos gevecht verwikkeld tegen zijn eigen gewicht, zijn eigen massa, in een streven om etherisch te worden inderdaad zou dit een fenomenologie van de Trees kunnen zijn waarnaar de cd is vernoemd. Het is ongemakkelijk om te beluisteren, omdat het streven eigenlijk al vanaf het begin gefnuikt is door de immensiteit van de krachten die het weerstreven. Er wordt hier gelijk in een Griekse tragedie een heroïsche poging ondernomen tot het reiken naar iets bovenmenselijks, maar nimmer kan dit goed aflopen; zo zakken we uiteindelijk alleen maar dieper in de donkere aarde weg.