Romke Kleefstra en Anne-Chris Bakker vormen samen Transtilla. Na 1 komt 2, zij het in Arabische of Romeinse cijfers. Gelukkig heeft het duo als het gaat om het maken van muziek meer inspiratie dan als het gaat om hun werk een titel te geven. De stukken, vier zijn het er deze keer, krijgen wel een ietwat tot de verbeelding sprekende titel mee. ‘Valavond Aan Concourslaan’ bijvoorbeeld, een indrukwekkende drone. Drones die schurken tegen ambient, die een tot dromen uitnodigende gemoedstoestand opwekken en waar schijnbaar heel weinig in gebeurt. Schijn bedriegt echter, zeker in voornoemd stuk en in ‘Assemblage 2008’, de twee beste stukken van het album. De aan gitaren ontlokte geluiden evolueren hier het beste en breken uit de eenvormigheid die de twee openingsstukken (‘Achrome’ en ‘Askvoll’) wel hebben. Die komen niet boven het maaiveld van het genre. Het is al bij al een interessante oefening in herhaling, maar de plaat, hoe goed ze ook moge klinken, voegt niets toe aan het drone-genre. Fernando Carrasco (akoestische gitaar & amp; objecten, Duo Coirón, Huamarí, Quilapayún, Völga) en Àlex Reviriego (contrabas, ook in Memoria Uno, Phicus, Pindio en Völga) vormen samen het duo L’Ocell (vogel in het Catalaans). Ze kennen elkaar door samen te spelen in andere projecten, waaronder Völga, zodat samen als een duo musiceren een soort van thuiskomen is. Improviseren is ook hier de uitdrukkingsvorm, al kiest het duo een andere muzikale weg. Geen drones hier, maar experimenteren met elektro-akoestiek. Dat kan via een melodie, via geschraap en geschuur of een plots opduikende gong, bel of blaasinstrument. Door de quasi hoorbare concentratie van beiden en de grote luisterbereidheid slaagt het duo erin om hun ideeën vorm te geven en het tot een aangenaam weg te luisteren geheel te smeden. Zes stukken staan er op deze gelimiteerde cassette, die het friemel-genre ruimschoots overstijgen.