Ooit was er Failure, een post-grungeband die het op grond van hun drie albums verdiende om de aandacht te krijgen die mindere goden als Bush ook kregen, maar uiteindelijk vrijwel roemloos ten onder ging. Een paar jaar later kwam gitarist Greg Edwards weer boven drijven als lid van het trio Autolux, dat in 2004 hun eerste album uitbracht, ‘Future Perfect’. Een sterke noise pop-plaat in de geest van Sonic Youth en My Bloody Valentine, en met een heel klein restje Failure. In de zes jaar sindsdien is shoegaze weer helemaal hip geworden, maar heeft Autolux juist dat deel laten vallen. In plaats daarvan heeft de introductie van piano en elektronica geleid tot een stijl die veel weg heeft van Radiohead circa ‘Amnesiac’. Zoals op het mooie titelnummer ‘Transit Transit’, dat net zo verrassend gitaarloos is als dat ‘Kid A’ dat destijds ook opeens was. Ook de afgeknepen stem heeft wel wat weg van Thom Yorke, al blijft diens geschmier hier dankbaar achterwege. Bovendien heeft Autolux meer dan één zingend bandlid, en maken ze regelmatig gebruik van harmonieën op een manier die sommige nummers een sixties-sfeer geeft. Op de volgende nummers is het stuivertje wisselen tussen de geest van Radiohead en die van Sonic Youth en Blonde Redhead. Het klink allemaal wel een beetje loom; ‘Transit Transit’ mist de energie die het eerste album wel had. Mede daardoor lijken op het eerste gehoor niet alle composities even sterk, maar na een paar keer draaien begint de plaat toch te groeien. Leuke plaat, helaas niet geweldig.