Rockduo’s, het zou eerder de regel dan de uitzondering beginnen vormen. Met de bekendsten onder hen, The White Stripes of The Kills heeft Room 204 weinig gemeen. Terwijl voorvernoemde bands het houden op het vermengen van garagerock met blues, gaat Room 204 veel verder. De band zweert bij instrumentale rock, wat hen toelaat veel meer afwisseling in hun nummers te steken. Room 204 combineert aparte songstructuren (met bruuske ritmeversnellingen en lange herhalingen) met stevige riffs. Mocht Aereogramme een duo zijn, dan klonken ze wellicht als deze groep. De nummers duren zelden 3 minuten en de volledige plaat telt amper 25 minuten. De nummers zijn voorbij voor ze echt saai kunnen worden. De plaat slaat, bij een eerste luisterbeurt, in als een bom, de manier waarop ze een song opbouwen is nogal onconventioneel en daarom hoogst interessant. Al snel blijkt echter dat die bom weinig brokken maakt. Op enkele hoogtepunten na, ‘Firebass’ en ‘Isospar’ (niet toevallig de enige twee nummers met bassist), mag deze plaat vergeten worden. Het artwork van de plaat daarentegen zal de geschiedenis ingaan als een van de grappigste van het decennium.