Pauline Anna Strom is een volgende herontdekking uit de archieven van de elektronische muziek. Blijkbaar geïnspireerd door mensen als Brian Eno en Klaus Schulze ging Strom begin jaren 1980 op ontdekkingstocht door werelden die ze zelf creëerde met behulp van synthesizers en een viersporen bandrecorder. ‘Trans-Millenia Music’ is een compilatie van stukken die ze in zes jaar tijd realiseerde.
Blind geboren ontwikkelde ze een bijzondere gevoeligheid voor klankkleuren. Dat is evident in de muziek op dit album. Maar anders dan het baanbrekende werk van bijvoorbeeld Pauline Oliveros en Laurie Spiegel klinkt Strom behoudend, alsof ze in een isolement opereerde. Dat is merkwaardig, omdat ze juist naar de Bay Area verhuisd was om aansluiting te zoeken bij de muzikale circuits in die regio. Het resultaat is elektronische muziek in nostalgische herfsttinten. Tamelijk eenvoudige melodieën, zwiepende glijtonen en kosmische bliepjes. Ze weet prachtig gelaagde ruimtelijke effecten te creëren.
Maar hoe mooi het allemaal ook is, de muziek heeft een aaibaarheidsfactor die naar mijn smaak te hoog is ingeschaald. Alsof Strom vooral aardig gevonden wil worden.