Tranklement is Yorkshire slang voor snuisterijen, ornamenten, stukjes van iets. Een curieus woord en een passende naam voor het tiende album van techno-veteranen The Black Dog. Aan de ene kant omdat er nog altijd iets occults aan de band kleeft (we zijn nooit helemaal vergeten dat ze in hun begindagen mummies in de studio hadden rondslingeren), aan de andere kant omdat de plaat meer een verzameling ideeën is dan een coherent geheel. Zestien op zichzelf staande nummers met ieder een eigen verhaal alleen niet een verhaal dat de band wenst te delen. Wat we horen zijn elf nummers in wisselende stijlen van techno (de overige vijf zijn tussenstukjes bedoeld om de overgang van het ene naar het andere nummer te helpen of te verstoren): uptempo melodische nummers die aan mid-periode Orbital doen denken, moody nummers die teruggrijpen op oude IDM en herinneringen oproepen aan ex-Black Doggers Plaid, een handvol clubby tracks en eigenlijk maar een paar die we echt direct herkennen als The Black Dog zelf. Vooral Death Bingo en Internal Collapse kennen de combinatie van experiment, oog voor detail en beats die we van de heren gewend zijn, zoals bijvoorbeeld op de vorige plaat, Liber Dogma. Om eerlijk te zijn is de rest van Tranklements wel leuk, maar niet echt bijzonder. Draai erna bijvoorbeeld Robert Hoods laatste albums, en je hoort hoe het ook kan, ook als je al twintig jaar bezig bent.