Alsof we niet genoeg hadden aan Emeralds alleen, begeeft nu ook het derde lid daarvan zich op solo-pad. John Elliot maakte al platen met onder meer Mist en Imaginary Softwoods, en Mark McGuire kreeg zelfs een heel label om mee te spelen (Spectrum Spools). Steve Hauschildt, ook op de podium de man op de achtergrond, brengt nu pas zijn eerste echte album uit (afgezien van cd-rs en cassettes in oplagen die veroordeeld zouden moeten worden als uitlokkers tot downloaden), onder het prestigieuze Kranky label dan nog. Daar is hij wel meteen de uitzondering, want met post/indie/folk-rock heeft Tragedy & Geometry niets van doen. Borrelende synths, arpeggios, suizende vergezichten, het ligt rechtstreeks in het verlengde van wat hij aan boord van het moederschip produceert. De gitaar van McGuire ontbreekt weliswaar, maar afgezien daarvan zou de plaat grotendeels kunnen doorgaan voor een verzameling Emeralds-outtakes (met uitzondering van het verrassende synthpop-uitstapje Batteries Drain). Er zitten fraaie nummers tussen met verheffende melodieën, maar je moet een groot liefhebber van het genre zijn om na een uur niet uitgekeken te zijn op de methodiek die Hauschildt hanteert. Ook kennen de meeste nummers weinig ontwikkeling; zoals ze beginnen, zo eindigen ze meestal vijf minuten later ook. Een en ander is wel perfect uitgevoerd en de plaat klinkt fantastisch. Dus de die hard fans zullen er wel mee uit de voeten kunnen.