Met een heel eigen speltechniek en zijn gewoonte om elk ademstootje te versterken, heeft trompettist Frans Hautzinger een bijzonder geluid binnen de jazz en New Music. Voor zijn Regen Orchester XII heeft hij een onverwachte keuze aan medemuzikanten gemaakt, maar zij blijken perfect aan te sluiten bij Hautzingers geluid. Vooral verrassend is de keuze voor de gitaar- en elektronicaspecialisten Christian Fennesz en Otomo Yoshihide. Beide leveren in hun herkenbare stijlen verrijkende bijdragen. Zij creëren weids uitwaaierende, licht galmende geluidslandschappen, waarover gitaren echoën en een warme trompet blaast. Elektronica kraakt en tikt. Drones en noise vermengen zich met atmosferische rockjazz, gesteund door het pulserende en swingende geluid van ooit-punker en improvisator Luc Ex met zijn elektrische bas en drummer Tony Buck. Soms doemt er in een verte van het landschap een geluidsmuur op, laag over laag gebouwd met gitaren, drums en trompet, zoals aan het einde van ‘ 37rd Rainday’. Bij ‘BBB’ gaat een improvisatie van bas en percussie over in een elektronische drone. Melodieën ontwikkelen zich nauwelijks, ‘Sand’ daargelaten. De cd blijft abstract en atmosferisch. Wel zorgen Ex en Buck hier en daar voor een groove, die aan de elektrische jazz van Miles Davis’ ‘Bitches Brew’ doet denken. In mindere mate dringt zich een vergelijking met Paul Schützes ‘Site Anubis’ op. Hoe noem je de muziek die Hautzinger hier aflevert? Is dit jazz? Rock? Elektronische soundscape? Wat doet het ertoe hoe je dit labelt. File under brilliant.