Eugenio Caria is een man van het concept, zo blijkt, want ook zijn tweede plaat in minder dan een jaar als Saffronkeira heeft een strak gedefinieerd centraal thema. Handelde A New Life over zwangerschap en geboorte (en vooral de pijn die daar bij hoort, fysiek of anderszins), Tourette gaat over, inderdaad, het syndroom met dezelfde naam. Gelukkig is hij niet zo flauw om dat heel letterlijk te doen. Er zijn boeiende verhalen van Tourette-patiënten die de motorische aspecten van hun aandoening aanwenden in een carrière als drummer, en het verband tussen tics en ritmiek ligt dan ook voor de hand, maar die route bewandelt Caria niet. Wel gebruikt hij bijna de hele plaat lang glitchy tikjes, gesis en gekrabbel, waarschijnlijk om het nerveuze karakter van de ziekte mee te illustreren. Soms is dat zeer effectief, en is de muziek haast ondragelijk door alle agitatie en dissonant gebrom, maar elders klinkt het meer als een soort Pole met jeuk. Als geheel bevindt de plaat zich in hetzelfde gebied als het debuut: een combinatie van dark ambient, glitchy elektronica en modern klassieke elementen, zoals late Murcof. Ook op deze plaat is er veel ruimte, waardoor mooie elementen als de strijkers en het Arabische snaarinstrument in 1859-1904 goed tot hun recht komen. Soms zit je als luisteraar echter ook gewoon te wachten tot er weer iets gebeurt, al is dat veel minder vaak het geval dan op de vorige plaat, die wel erg dun over twee cds was uitgesmeerd. Door het verhalende karakter en het gebruik van samples van gehijg en spraak, heeft Tourette soms ook wel iets van een hoorspel, maar niet een dat altijd goed te rijmen is met het centrale thema. Daarmee ondergraaft Caria zijn strakke, zelfgekozen kader.