Als ons nieuw werk van The The wordt beloofd, dan worden wij daar zenuwachtig van. Enerzijds omdat ‘Soul Mining’ en ‘Infected’ – baanbrekende albums vol wave en alternatieve pop die hun tijd ver voor uit waren – al vijfentwintig jaar in ons geheugen gegrift staan. En anderzijds omdat het al zo lang geleden is dat er iets nieuws verscheen – tien jaar, om precies te zijn dat we er eigenlijk nog maar half in geloven dat Matt Johnson ooit nog een plaat zou maken (en niet alleen maar onuitgebrachte meesterwerken waar zijn discografie vol mee staat). Om precies die redenen waren we ook een beetje teleurgesteld toen we ‘Tony’ in handen kregen. Niet omdat er geen mooie muziek op staat, maar omdat het een soundtrack is, en geen echt nieuw album. Maar het moet gezegd worden: ook het maken van sfeertekeningen is Johnson toevertrouwd. De film, van de hand van Gerard Johnson, handelt over een psychopaat, en dat is te horen. Kwetsbare pianominiaturen in de lijn van Max Richter worden afgewisseld met stukjes dialoog en enge soundscapes die liefhebbers van Leyland Kirkby’s platen als ‘The Stranger’ zeker zullen kunnen waarderen. De soundtrack is mooi opgebouwd, en met name het middenstuk heeft een beklemmende, donkere ambiance. Tegen het einde zijn er een paar nummers die in de combinatie van piano, harmonica en effecten doen denken aan de thema’s van ‘The Nightwatchman’ die rond 1986 verschenen op de b-kanten van de singles van ‘Infected’. Een mooi tussendoortje (als je daar van kunt spreken na een decennium stilte), dat hopelijk opmaat is naar een volwaardig album, want Johnsons liedjes, stem en teksten worden node gemist.