Tonefloat #100 Release Party – Paradox, Tilburg – 27/02/2011

Onze tijd, met zijn meanderende verhoudingen, verschuivende cultuurgedachten, het tot maatschappelijke inkeer en andere manieren van beleving komen, is Tonefloat blijkbaar goedgezind. Als reactionair slogan zie ik op een T-shirt van een aanwezige liefhebber staan ‘Vrij van de Partijheid’. Voor deze Tonefloat Release Party geldt min of meer het zelfde ‘Vrij van de Hokjesmuziek’.

Kort voor aanvang van het eerste concert, in de reeks van zes minipresentaties, staat Paradox al stampvol. Sand Snowman (Lees Gonzo #102), wiens taak het is de spits af te bijten, doet het voor deze keer samen met zangeres/basgitarist Moonswift. Na een eerste kennismaking in Paradiso, op 2 februari 2009 (Lees: Tonefloat Labelnight 2009), refereren de drie uitgevoerde songs, vandaag in Tilburg, veel meer aan zijn gestaag groeiende oeuvre. Daarbij verstilt de luisteraar bij het horen van de tokkelende klassiek georiënteerde gitaarpartijen, de monotone baslijnen en de meerstemmige vrouwelijke zangpartijen. Bij deze unieke combinatie van neo-classical-folk verliest de toehoorder zichzelf in druilerigheid en eindeloosheid. Het laat ons in ieder geval intens verder drijven op de Tonefloat klanken tijdens het vervolgprogramma.

March aka Maarten Scherrenburg vervolgt het middagprogramma. Scherrenburg laat zich begeleiden door twee gelegenheidsmuzikanten. Zij beheersen de grote diversiteit aan instrumenten die March zelf gebruikte bij het produceren van zijn net verschenen solo debuutalbum ‘When I See You’. Op deze manier wordt ons alleen de inkleuring van strijkers onthouden. Dat zorgt voor een intiem en direct zaalgeluid. Het versterkt deels het breekbare lo-fi karakter van de songs die nu kaal en oprecht aan ons worden gepresenteerd. De openingsnummers ‘When I See You’ en ‘You Left’ klinken gespannen, daar het drietal de set voor het eerst ‘live’ speelt. En omdat Scherrenburg geen getalenteerde zanger is wil het hier en daar nog wel eens wringen. Maar als  March even later los komt worden er enkele prachtige singer-songwriter pareltjes de zaal in geslingerd, zoals ‘Someone Else’s Cool’ en het slotstuk ‘Structures And Layers’. De laatste songs etaleren kwaliteit en transformeren daarmee kale eenvoud naar wonderbaarlijke liefelijkheid.

De Engelse ‘psychedelic-ambient-dub’ formatie Astralasia sluit de middag af met een set vol uitgekauwd esoterisch terrorisme. Of anders gezegd: hoe kan geestverruiming omslaan naar verengd navelstaren. Als oplettend burger anno 2011 maakt de set van Astralasia mij keihard bewust van het feit dat het cultureel-maatschappelijk landschap, waarin wij ons momenteel bevinden, op zijn kop staat, stuurloos is en drastisch zal gaan veranderen. Het gefröbel van Astralasia vandaag ervaar ik als dodelijk (zoals ons ‘links’ gedachtegoed), maar ooit zullen we er opnieuw naar gaan smachten als het genre nieuwe ideeën en fantasieën toestaat toe te treden.

Bij de excentrieke Ron Geesin klinkt dat vroeg in de avond anders. Niet dat hij een ‘open-minded’ man is. Nee, maar hij koestert wel een ander gedachtegoed en kent een vorm van zelfreflectie. Hij wil zich laten zien en horen als de dadaïstische stand-up-comedian, die virtuoos kan excelleren op piano, banjo en vibrafoon. En natuurlijk consumeert het publiek zijn clowneske optreden als zoete koek, want een uitvoering van zijn onnavolgbare Tonefloat album  ‘Roncycle1: the Journey of a Melody’ zou te hoog zijn gegrepen.

Na het ‘party-intermezzo’ van Geesin is het tijd voor het serieus meditatieve werk van Dirk Serries. Ditmaal onder de naam The Sleep Of Reason speelt Serries drie subtiel verstilde stukken samen met gitarist Jon Attwood (Yellow6). Beide heren spelen voor het eerst ‘live’ samen en hebben kort voor het optreden elkanders klankmogelijkheden afgetast. Dat hun beider kracht schuilt in het omgaan met suspens wordt bij de eerste snaartrillingen duidelijk. Dat resulteert in een minimaal snarenspel, waarbij zo weinig mogelijk snaren worden geraakt.
Dit alles leidend naar een tegenovergesteld effect, het raken van zoveel mogelijk gevoelige snaren. Voor de tweede maal vandaag wordt de zuigkracht ons te veel. We zakken weg in een sluimerende nagalm, die trekt, trekt, en nog eens trekt tot we tot stilstand komen in een klankvacuüm. En zo brengt eindeloze leegte, rust en zorgeloosheid ons bij de laatste act van dit sprankelende Tonefloat festivalletje.

The Use Of Ashes (Lees Gonzo #96) oftewel Peter en Simon van Vliet samen met Maarten Scherrenburg zijn een drietal dat zelden het podium betreedt. Ze werken het liefst in de veilige studio omgeving, waar vanuit al decennialang de meest sprookjesachtige composities omhoog borrelen. Hun analoge elektronische ‘oertijd’ instrumentarium siert het podium. Het lijkt alsof men de winkel van Malle Pietje heeft geplunderd. Daarbij weten de van Vlietjes zichzelf te presenteren als twee weggelopen bewoners uit het naburige sprookjesbos van de Efteling. Een beter avontuurlijk kader is niet denkbaar en het geeft Paradox een extra feestelijk Tonefloat tintje.
Ik hoorde Mekanik Kommando (Lees Gonzo #97) ooit als zeer vooruitstrevend ultra bandje spelen over een hypermoderne QUAD installatie in de historische buitenplaats Queekhoven in Breukelen. Dat was vervreemdend! Nu hoor ik, bijna dertig jaar later, The Use Of Ashes liedjes spelen op ultra ouderwetse elektromachines. Opnieuw treed ik een vreemde ‘onbekende’ wonderschone wereld binnen. Als je dat met je muziek weet te bereiken, dan kan je spreken van vakmanschap. En………….het woont gewoon in ons Nederlandse Nijmegen en Tonefloat koestert het.

Lees ook Labelreport Tonefloat in Gonzo #102.

Luister naar:

Tonefloat #100 Labelnacht via de Concertzender of naar

Use Of Ashes / Mekanik Kommando special.