De muzikale omzwervingen van Stef “Irritant” Heeren verdienen niets dan lof. Via alternatieve (neo)folk à la Current 93 en drones is hij beland bij de bron van zijn muzikale smaak: de donkere new wave en postpunk van de jaren 1980. Die ommekeer is een feit sinds het overgangsalbum ‘Weltuntergangsstimmung’ uit 2012 en wordt op ‘To Live Vicariously’ in grote mate bestendigd. In het hypnotiserende ‘Evening Of Light’ kijkt Heeren uitdrukkelijk om naar dat folkverleden, maar dat is slechts een beperkte oprisping. Tijdens een boeiende aflevering van het onvolprezen kunstprogramma De Canvasconnectie beleed hij voor televisiekijkend Vlaanderen – tenminste de zogenaamde meerwaardezoekers– zijn liefde voor de Amerikaanse postpunkband The Soft Moon en dat is duidelijk te horen. Net als Luis Vasquez roept Kiss The Anus Of A Back Cat de sound en feel van weleer op (The Cure, Joy Division, Virgin Prunes, Bauhaus, Fad Gadget), zonder evenwel de retrotoer op te gaan. Actuele stijlelementen, klanken en hedendaagse(re) productietechnieken plaatsen ‘To Live Vicariously’ met de benen stevig in het heden. Kiss The Anus Of Black Cat is bovendien niet langer een soloproject. Organisch is het geëvolueerd tot een band: elektrische gitaar en (analoge) synthesizers kleuren nog steeds de licht onheilspellende boodschap, maar de drummachine werd vervangen door een drummer van vlees en bloed; en er werden een bassist, gitarist en keyboardspeler aan boord gehesen. Een evolutie vergelijkbaar met die van The Soft Moon overigens. Nog meer overeenkomsten: de kwaliteit van het songmateriaal lijkt (te) vaak ondergeschikt aan de verpakking. Kiss The Anus Of A Black Cat lijkt in de eerste plaats de juiste sfeer te willen scheppen. Missie geslaagd, al leidt dit ook tot een zekere eenvormigheid. In die gevallen is Kiss The Anus Of A Black Cat behoorlijk vermoeiend. ‘Walls And Ways To Hide’ of ‘Reminiscence’ bijvoorbeeld slepen zich lusteloos naar het gaatje. Dat het anders kan, bewijzen de veelbelovende openingstrack ‘Semantics’, vooral door de onderhuidse dreiging; en ook ‘Drone For Conan’ nodigt uit tot herhaald luisteren. ‘Lying’ bezweert als vanouds en illustreert dat Kiss Anus Of A Black Cat nog steeds behoort tot het interessantste wat deze bananenrepubliek aan de Noordzee muzikaal te bieden heeft. ‘To Live Vicariously’ bewijst echter ook dat al dat talent nog niet helemaal wordt verzilverd.