Van de band Total Fucking Destruction, inmiddels alweer meer dan twee decennia actief, verwachten we geen eenvoudig en meezingbaar album. Chaos en experiment is wat deze oergrinders graag over de mensheid kieperen, en dat doen ze ook nu weer. Onnavolgbaar als ze zijn rammen ze acht nummers erdoor in een paar minuten, en omkaderen die door de opener en tegelijk titelnummer van vijf minuten en een afsluitend atmosferisch en apocalyptisch stuk van ruim elf minuten waar geen touw aan vast te knopen is. En dat nummer noemen ze dan ‘The Star Spangled Banner’. Een beetje mindfucken is zeer zeker aan dit collectief besteed. De leden wisselen regelmatig, al lijkt er steevast een link te blijven naar Brutal Truth, de grindcoreband waarvan Total Fucking Destruction in eerste instantie een zijproject was. Het onderwerp van het album, het einde van de natuur, van de wereld, van de geschiedenis, van de mensheid zoals we die kennen, lijkt als waarzeggerij gezien de plaat al lang en breed was ingeblikt alvorens het coronavirus het openbare leven kwam verstoren. De acht korte stukjes doen vooral denken aan het vroege werk van Hüsker Dü, wiens furieuze hardcore op ‘Land Speed Record’ toch heel wat melodie bevatte. Het zijn heerlijke brokjes herrie die de zware inspanning die van de luisteraar wordt gevraagd bij de opener en de afsluiter, teniet doen. Geen vat op te krijgen op deze band, en daar houden we wel van.