Ambient is een lastig genre om te beoordelen. Op zijn meest Eno-esque zou het een eenheid aan moeten gaan met de omgeving, op zijn donkerst lijkt het vooral bedoeld als lofzang op de zwaarmoedigheid. Bij sommige ambient lijkt de opzet de luisteraar in slaap te wiegen, soms doelbewust zoals de platen op het Slaapwel label , maar nog veel vaker als een bijwerking van ideeënarmoede. Wat de Zweed Johannes Heldén precies met zijn ambientvariant wil, weten we niet. De plaat opent kalm, maar voordat we weg kunnen drijven, valt er een schaduw over ‘Title Sequence’. Slaapverwekkend is de plaat dan ook zeker niet daarvoor zit er te veel onderhuidse spanning in – maar tegelijk ontbreekt het de meeste nummers ook aan genoeg ontwikkeling om tot het einde toe interessant te blijven. Loops van gedempte tonen orkest? machinerie? werken zich naar een langzame toename in omvang en gewicht, een formule die doet denken aan William Basinski, die dan ook in het persbericht wordt aangehaald, maar zonder dat diens niveau wordt gehaald. De beste nummers zijn degene waarin met synthesizers en lichtvoetige loops van wat klinkt als bewerkte field recordings een dromerige sfeer wordt opgeroepen. Waarmee ‘Title Sequence’ ook meteen te plaatsen is in nog een ambient subgenre: dat van hen die goed naar Gas‘ ‘Pop’ hebben geluisterd.